با رسیدن به دوره ی پر رویکرد رانندگی شخصی، در مورد سیستمهای حمل و نقل هوشمند بحث بسیاری در صنعت شده است.
حمل ونقل‌های هوشمند امروزه بسیار مورد استفاده قرار میگیرند. شهرهای هوشمند در سراسر جهان راه حل‌هایی در زمینه‌ی فناوری اطلاعات برای مقابله با موضوعاتی ازجمله ناوبری خودرو ،سیستمهای کنترل سیگنال‌های ترافیکی، نظارت بر زمان دقیق ترافیک و پارکینگ های هوشمند، اتخاذ کرده اند.
همچنان که تقاضا برای چنین راه حل‌هایی در بازارهای توسعه یافته بیشتر میشود، براساس مطالعه‌ی اخیر روی یک اتومبیل متصل از کمپانی INRIX هزینه‌ی ازدحام ترافیک در ایالات متحده امریکا، آلمان و انگلیس به تنهایی ۴۶۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ بوده است.
سازمان ملل ادعا دارد جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۹.۸ میلیارد نفر میرسد که رشد 7.6 میلیاردی نسبت به ۲۰۱۷ را نشان میدهد. این یعنی آن دسته از جمعیت که در مناطق شهری ساکن میشوند از سطح فعلی ۵۵ تا ۶۸ % در مدت مشابه افزایش می‌یابد.
بعلاوه برخی از مراکز مهم جمعیتی مانند جاکارتا، اندونزی، بوگوتا، کلمبیا،و لاگوسو نیجریه فاقد هیچ سیستم ترابری قابل توجهی هستند.
بنابراین یک محرک قوی برای اپراتورهای شهر هوشمند در جهت پیاده سازی سیستمهای حمل و نقل هوشمند در بازارهای نوظهور و توسعه یافته وجود دارد.
آینده این بحث به کدام سمت حرکت می‌کند ؟
در حالی که امروزه نیاز به اجرای چنین سیستم‌هایی بسیار زیاد احساس میشود، وجود اختلالات زیاد در صنعت حمل و نقل نیار به این سیستم هوشمند را افزایش میدهد.
اخیرا مدیر عامل کمپانی رنو و نیسان اعلام کرد که انتظار دارد خودروهای هوشمند در ۶ سال آینده با استفاده از تغییر مسیر به افزایش گنجایش نسبت به سالهای ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۰ گسترش یابند.
برای اینکه این تحولات واقعا اتفاق بیفتد نیاز به افزایش شدید توانایی IT در سیستمهای حمل و نقل هوشمند نیز وجود دارد
.تکنولوژی‌هایی مثل هوش مصنوعی، سنسورهای اینترنت اشیاء و وسایل نقلیه‌ای که امکان برقراری ارتباط میان یکدیگر را دارند، راننده ها و زیر ساختهای جاده ای (معروف به خودروهای v2x تا x ) همگی با قابلیتهای ارتباطاتی و در نتیجه برای دستیابی به پتانسیلهای کامل، همه باید به سیستمهای هوشمند اعتماد بیشتری پیدا کنند.
منبع : www.nec.com
