[vc_row][vc_column][vc_column_text]این عبارت دو کلمه‌ای ساده، اینترنت اشیاء ، در دل خود جهانی از گجت ها و گیزموهای متصل به شبکه را دارد که در تعامل با یکدیگر و با درجات مختلفی از هوشمندی، بر چیزها نظارت می کنند، از آنها گزارش می‌دهند و خاموش و روشنشان می‌کنند. هدف از اینترنت اشیاء ساده‌تر کردن، کاراتر کردن، خوشایندتر کردن و به طور کلی جتسون‌تر کردن زندگی‌هامان است. اینترنت، کانال های ارتباطاتی برای داده‌ها فراهم می آورد، داده‌هایی که ممکن است مستقیما برای ما و یا به یک اپلیکیشن یا سرویس یا شئ متصل به شبکه ارسال شوند و چه اشیاء در این میان نقش دارند؟
حس گرها و وسایل جورواجور، که برخی جلوی چشم هستند و برای این طراحی شده‌اند که کاربران دستکاری‌شان کنند، و برخی دیگر که در اعماق زیرساخت متصل به شبکه جای دارند و به منظور گردآوری داده‌ها یا کار روی آنها طراحی شده‌اند. اشیا موردنظر ممکن است آدمها، حیوانات، وسایل خانگی یا اجزا ساختمان باشند.
ابداع کننده اینترنت اشیا
به گزارش BACpress ، اصطلاح اینترنت اشیاء ابداع کوین اشتون است، یکی از موسسین Auto-ID Center در موسسه فناوری ماساچوست (MIT). اشتون خیلی زود متوجه شد که گردآوری داده‌ها و سپس کار روی آنها چه مزایایی می‌تواند به همراه داشته باشد. او در سال 1999 نوشت: “اگر رایانه‌هایی داشتیم که همه آنچه را که می‌شد درباره اشیا دانست می‌دانستند – آن هم با استفاده از داده‌هایی که خود آن اشیا گردآوری می‌کردند و بدون آنکه از ما کمکی بگیرند- می توانستیم همه چیز را ردگیری و شمارش کنیم و به این ترتیب به میزان زیادی از اتلاف و خسارت و هزینه بکاهیم. در آن صورت می‌دانستیم که چیزها چه زمانی نیازمند تعویض، تعمیر یا جمع‌آوری به منظور رفع نقص هستند، چه وقتی که هنوز نو هستند و چه زمانی که دیگر عمری سپری کرده‌اند.”
حضور فراگیر شبکه‌های بی سیم، بهبود قابل ملاحظه در فناوری‌های تعبیه‌شده به منظور حسگری و همرسانی (برقراری ارتباطات)، و وجود مازادی از نشانی‌های IP که امکان تماس آنلاین با “اشیا” را فراهم می‌کنند (به لطف حرکت به جانب IPv6)، همگی کمک کرده‌اند تا چشم‌انداز اشتون از آینده واقعیت پیدا کند. برای یک صنعت ساختوساز که به نحو فزاینده‌ای در پی افزایش کارایی‌ها و ارزش تمام عمر (whole-life value) از طریق هوشمندی افزوده است، دیدن پتانسیلی که برای فناوری‌های اینترنت اشیا وجود دارد چندان سخت نیست. و از همین رو است که اینترنت اشیاء چنین جایگاه مرکزی‌ای در مرحله بعدی انقلاب ساخت و ساز دیجیتال و برنامه Digital Built Britain دارد.
اینترنت اشیاء و نقش آن در اتوماسیون ساختمان
داده‌ها در یک جهان متصل به شبکه چقدر اهمیت دارند؟
در یک جهان فناورانه، داده‌ها فراوانند و استفاده کردن از آنها، ارزشمند. در جهانی که داده‌ها را گردآوری می کند و از آنها نیرو می‌گیرد، باید توانایی این را داشته باشیم که داده‌ها را به سود خود دربرگرفته، فهمیده و تفسیر کنیم. جهانی را تصور کنید که در آن ماشین ها، اشیاء، مواد و مصالح و حسگرهایی از انواع گوناگون در حال ضبط و واکنش به داده‌ها هستند: چراغ های راهنمایی شهری که الگوهای عملکردی خود را با داده‌های راجع به جریان ترافیک خودروها تطبیق می‌دهند، خانه‌هایی که وقتی دما افت می‌کند حرارت‌دهی را تشدید می‌کنند، و سیستم های حرارتی که وقتی یکی از قطعاتشان دچار خرابی می‌شود خودشان دستور تعویض آن قطعه را صادر می کنند. همین حالا هم داریم در چنین جهانی زندگی می‌کنیم.
اما درباره این سوال که این شرایط جدید چه معنا و پیامدهایی می تواند داشته باشد. دیگر نمی‌توانیم صرفا به ساختمان ها یا دارایی‌های منفرد فکر کنیم. دیگر نباید خودمان را با صرف فکر کردن درباره طراحی و ساختوساز محدود کنیم. در عوض باید توجه‌مان را بر موجودیت وسیعتری که “محیط ساخته” نام گرفته است معطوف کنیم و به این موضوع که چگونه داریم اطلاعات مربوط به تقریباً همه چیزها را با یکدیگر به اشتراک می‌گذاریم و استفاده می‌کنیم.
همین حرکت به جانب “مدل‌سازی اطلاعات ساختمان” (BIM) است که می‌تواند به عنوان یک حلقه رابط با مبحث داده‌ها عمل کرده و ما را به جهان دیجیتال وصل کند.
با اینترنت اشیاء چه کارهایی می‌توان انجام داد؟
برای فناوری‌های اینترنت اشیاء چه کاربست هایی وجود دارد؟
این ایده که وسایل از طریق اینترنت با یکدیگر وصل باشند بطور اخص ایده جدیدی نیست. در دهه 80 هم امکان اتصال وسایل به اینترنت وجود داشت. همان سالِ 1990، جان رامکی و سیمون هکت به شیوه‌ای برای وصل کردن یک تُستر به اینترنت دست یافته بودند. این دو در پاسخ به چالشی که از سوی دن لینچ، رییس Interop Internet Networking Show، مطرح شد نهایتا فهمیدند که چطور می‌توان میل آدمها به تست کردن نان از راه دور را ارضاء کنند.
برای این کار دو چیز کافی بود، دوستی در دوردست که نان را در دستگاه تست جای دهد و یک اتصال اینترنت. پیشرفت بعدی هم این بود که این دو نفر توانستند کار آن کسی که قرار بود نان را در دستگاه جای دهد به یک جرثقیل روباتی محول کنند و به سال 2001 که می‌رسیم، دانشجویان مبتکر در حال نقش‌اندازی گزارشهای پیش‌بینی آب و هوا روی نان برشته شده هستند. متاسفانه معلوم شد که تسترهای اینترنتی آنچنان کاربرد معرکه‌ای برای اینترنت اشیا نیستند. یخچالهای هوشمند هم اشتیاقی در دل مصرف کنندگان شعله‌ور نکرد.
قسمت دوم مطلب را می توانید از اینجا بخوانید :قسمت دوم[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][ult_ihover][/ult_ihover][/vc_column][/vc_row]
