[vc_row][vc_column][vc_column_text]مطلب پیش رو جیمز چانگ، بنیانگذار و مدیرعامل Vidsys، و به مناسبت رویداد “ماه شهر هوشمند در عصر اطلاعات” به رشته تحریر در آمده است و نگاهی دارد به اهمیت نقش حمل و نقل در موفقیت شهرهای هوشمند.
حال که در نتیجه توسعه فناوری امکان ایجاد سیستمهای حمل و نقل هوشمند فراهم شده است، هر طرح آغازگرانه مربوط به شهر هوشمند می بایست این زیرساخت مهم را در خود داشته باشد.
اعمال امنیت در بخش حمل و نقل
به گزارش BACpress،در سراسر جهان، طرح‌های آغازگرانه مربوط به شهر هوشمند به سرعت در حال توسعه‌اند، منجمله حمل‌و‌نقل هوشمند. این البته بی‌دلیل هم نیست چرا که شهرهای هوشمند نه فقط مروج و پیشبرنده خدمات‌رسانی بهتر محلی و بازدهی بیشتر امور دولتی هستند بلکه بالقوه می‌توانند ایمنی عمومی و موفقیت کسب و کار را نیز افزایش دهند.
سیستمهای حمل و نقل را می توان یکی از مولفه‌های کلیدی هر شهری به شمار آورد؛ شاید بهتر باشد که آنها را شریانهای حیاتی شهر بدانیم. حال که در نتیجه توسعه فناوری امکان ایجاد سیستمهای حمل و نقل هوشمند فراهم شده است، هر طرح آغازگرانه مربوط به شهر هوشمند می بایست این زیرساخت مهم را در خود داشته باشد.
به عنوان مثال می توان از سیستمهای ریلی مسافری و محموله‌ای یاد کرد، چه در مقیاس ملی و چه محلی. این سیستمها محیطهای نسبتا بازی هستند که در آنها از فرایندهای امنیتی پرنفوذ و فراگیری که در سایر حوزه‌های زیرساختی مهم، نظیر بخش هوانوردی، مشاهده می‌شود خبری نیست.
اما چنانکه حملات سالهای گذشته نشان می‌دهد، سیستمهای ریلی همچنان و بالقوه اهداف جذابی برای حملات تروریستی هستند. یک چالش دیگر،عمر زیاد زیرساخت و از جمله پلها و تونلها است. ایمنی و امنیتی سیستم ریلی هر روز آسیب‌پذیرتر می‌شود.
از این گذشته، بخشهای زیرساختی مهم و حساس حمل و نقل، به منظور مدیریت سوانح روزانه و برای اینکه چرخ این صنعت همچنان بچرخد متکی به فناوری هستند. فرودگاه‌ها، بنادر و کارگزاری‌های ترانزیت محیطهای پیچیده و پویایی هستند که مواردی چون نواحی عمومی، مناطق دسترسی-منحصر-به –کارکنان، سایتهای ساخت‌و‌ساز و نواحی پیرامونی وسیع و گسترده را شامل می‌شوند. امنیت معمولا مسئولیت مشترکی کارگزاری‌های محلی، ایالتی و امنیتی است و مستلزم هماهنگی و تشریک مساعی میان آنها می‌باشد. همپوشانی میان حیطه اختیارات مراجع ذی‌صلاح مختلف ایجاب می‌کند که شبکه‌های ارتباطاتی موثری وجود داشته باشد.
تعریف حمل و نقل هوشمند
حمل و نقل هوشمند می بایست یکی از نخستین گامها در جنبش شهر هوشمند باشد. این حوزه می‌تواند مواردی چون نظارت بر الگوهای ترافیکی، نواحی پیاده‌رویی بسیار پررفت‌و‌آمد، ایستگاه‌های مترو، هماهنگ‌سازی زمان‌های توقف و حرکت قطارها و بسیاری موارد دیگر را شامل شود. اینکه یک طرح آغازگرانه مربوط به شهر هوشمند می‌بایست کارش را با حمل‌و‌نقل هوشمند شروع کند زمانی آشکارتر می‌شود شهر میزبان یک رویداد بزرگ است، رویدادی که باعث تشدید دغدغه‌های ترافیکی و امنیتی می‌گردد.
حمل‌و‌نقل هوشمند می تواند در عین بهبود هوشیاری سراسری نسبت به وضعیت، باعث ارتقاء تعامل پذیری و توانایی به اشتراک‌گذاری سریع اطلاعات نیز بشود. حمل‌و‌نقل هوشمند رویکردی کل‌نگرانه در قبال مدیریت ریسک دارد چرا که آمادگی شهرها برای موقعیتهای اضطراری و قابلیتهای آنها برای واکنش‌دهی به این موقعیتها را تقویت می‌کند- موقعیتهایی نظیر ورود بدون بلیط به ایستگاه مترو، آشوبگری یا خشونت، موارد اضطراری پزشکی، انسداد خطوط ریلی و سایر انواع رویدادهای اختلال زا. برخی شهرهای بزرگ پیش از اینها گامهایی در جهت تقویت هوشمندی سیستمهای حمل و نقلشان برداشته‌اند.
مرکزیت‌دهی به سیستم
به عنوان مثال می‌توان از “مرکز مدیریت مشترک حمل و نقل” (JTMC) در شهر نیویورک یاد کرد که بزرگترین مرکز حمل و نقل در آمریکای شمالی است. سیستم “مدیریت امنیت و اطلاعات” (CSIM) این مرکز صدها کیلومتر از سیستم شاهراهی ایالتی را پوشش داده و بیش از صدها دوربین، ردیاب وسایل نقلیه، علائم پیامی متغیر و رادیوهای راهنمایی‌دهنده بزرگراهی را در خود جای داده است.
ماموریت آن معطوف است به هماهنگی و ارتباطات 24 ساعته به منظور مدیریت سوانح حمل و نقلی روزانه و کاستن از بار ترافیکی و راهبندان در برخی از شلوغ‌ترین بزرگراه‌های آمریکا و جهان.
مرکز فرمان در حال حاضر به کارگزاری‌های چندگانه و فناوری‌های پراکنده وحدت بخشیده است، منجمله “واحد حمل و نقلی منطقه 11 ایالت نیویورک “، “واحد حمل و نقل شهر نیویورک”، “واحد پلیس نیویورک”، “اداره بزرگراه‌ای فدرال” و سایر عاملیتهای شریک در ناحیه کلان‌شهر. به این ترتیب ارتباطات متقابل و همکاری میان عاملیتهای مختلف برقرار شده است و این باعث گردیده تا ساعتهای بیشمار در امر اشتراک‌گذاری اطلاعات صرفه‌جویی شود.
بهبود رویکرد
با آغاز کار نوسازی حمل و نقل توسط سازمانهای دولتی ملی و محلی، بسیار مهم است که داده‌های موجود مورد تحلیل قرار گرفته و رویکردهای جدیدی ایجاد شوند. شهرها و ایالات می توانند به عوض تمرکز بر رتق‌و‌فتق کوتاه مدت امور، بررسی‌هایی انجام داده و ببینند که راه‌حلهای حمل و‌نقل هوشمند کجاها می توانند مشکلات عمده را حل و فصل کنند و در این خصوص چه خلاء‌هایی وجود دارد. چنین نگرشی به بهبود جریان ترافیک و بهتر شدن راه‌ها منجر خواهد شد و حتی می تواند با شناسایی مخاطرات ایمنی و یافتن محلهای مناسب برای نصب دوربینها، پشتیبان اعمال قانون باشد.
شهرها می توانند بواسطه یک چشم‌انداز عملیاتی مشترک و ارتقاء تعامل‌پذیری میان شرکایی با حیطه اختیارات مختلف، اطلاعات دستگاه‌های پراکنده را به یکدیگر متصل و همبسته کرده و نگرشهای حاصل از فناوری‌های هوشمند را در اختیار اپراتورها قرار دهند تا که آنها متعاقبا بتوانند به نحو موثرتر و کاراتری منطقه خود را تحت نظارت و مدیریت قرار دهند.
حمل‌و‌نقل هوشمند از مولفه‌های کلیدی شهر هوشمند به شمار می‌آید. سیستمهای حمل و نقل سالم، ایمن و متصل‌به‌شبکه را می‌بایست از ستونهای اساسی هر شهر هوشمندی تلقی کرد. به واقع، همه طرح‌های آغازگرانه مربوط به شهرهای هوشمند می بایست کار خود را با ارتقاء هوشمندی سیستمهای حمل و نقل شهرها شروع کنند.
منبع:www.information-age.com[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][ult_ihover][/ult_ihover][/vc_column][/vc_row]
